Jeśli wierzyć legendzie, pizza „margharita” pochodzi z Neapolu, a wymyślił ją w 1889 roku Raffaele Esposito dla królowej Małgorzaty Sabaudzkiej, która podobno zachwyciła się tym prostym daniem. Należy podkreślić, że pizza neapolitańska to najważniejszy kulinarny symbol miasta.
Robi się ją tutaj w trzech wariantach: „margherita”, „margherita extra” i „marinara”, a do jej wytworzenia konieczne są oryginalne składniki: ser mozzarella z mleka bawolic (mozarella di bufala campana), sos z pomidorów „san marzano” (uważane za najlepsze na świecie, pochodzące z obszaru obecnego miasta San Marzano sul Sarno, które na żyznych terenach wulkanicznych Wezuwiusza, w ciepłym łagodnym klimacie nadmorskim znalazły znakomite warunki do rozwoju), najwyższej jakości mąka bio, neapolitańskie drożdże, sól (morska lub kamienna) oraz oliwa z oliwek. Należy wiedzieć, że ciasto na pizzę neapolitańską musi być uformowane i wyrobione ręcznie i nie może przekraczać 3 mm grubości. Pizza pieczona jest w piecu opalanym drewnem w temperaturze 500 stopni Celsjusza.
W 2009 roku pizza neapolitańska została zarejestrowana przez Komisję Europejską jako wyrób z certyfikatem „gwarantowanej tradycyjnej specjalności”. Natomiast co ciekawe, w grudniu 2017 roku pizza została wpisana na Listę Światowego Niematerialnego Dziedzictwa UNESCO, a w uzasadnieniu (cytując komunikat Polskiej Agencji Prasowej) napisano:
kulinarny know-how, związany z wyrobem pizzy, który obejmuje gesty, piosenki, ekspresję wizualną, lokalny dialekt, umiejętność wyrabiania ciasta, pokazów i dzielenia się nią z innymi, stanowi bezdyskusyjne dziedzictwo kulturowe.