Carbonara wcale nie jest włoską potrawą. Co nie zmienia faktu, że każda bardziej lub mniej szanująca się włoska restauracja ma ją w swojej ofercie. Gości również w naszych domach, i to z kilku powodów: smak, cena i łatwość w przygotowaniu. Jednak czy tak naprawdę jest włoska potrawa?

Wiele osób myśli, że Carbonara została „wynaleziona” we włoskiej Umbrii, gdzie tamtejsi węglarze (tzw. carbonari) żywili się potrawą na bazie makaronu z jajkiem, serem i boczkiem. Jeżeli jednak zagłębimy się bardziej w historię tego dania, to okazuje się, że jego powstanie zawdzięczamy… amerykańskim żołnierzom. To właśnie oni tuż po wyzwoleniu Rzymu przez Aliantów posiadali w swoich zapasach żywieniowych proszek jajeczny i bekon. Rzymskie piwnice bogate zaś były w suchy makaron i domowy ser Pecorino. I tak, po wymieszaniu tych wszystkich składników powstało coś, co dzisiaj znane jest jako Carbonara. Amerykanom, jako wynalazcom Carbonary sprzyja jeszcze fakt. Kiedy po wojnie nie była ona jeszcze tak znana we Włoszech, już serwowano ją w amerykańskich restauracjach.

Dzisiaj każdy ma swój przepis na Carbonarę. Jedni dodają jajka, u innych jest głównym składnikiem, inni zaś nie dają ich w ogóle. Moja propozycja, to jak już wiadomo po innych przepisach, wariacja na temat tego pysznego dania. Bez jajek. Na bazie śmietanki. Wysokokaloryczna, ale powiedzmy sobie szczerze – raz kiedyś można 😉

Składniki:

150g wędzonego boczku
1 duża cebula
2 duże ząbki czosnku
350ml śmietanki 30%
200g makaronu spaghetti
sól
pieprz

Przygotowanie:

Boczek kroimy w drobną kostkę. Wrzucamy do garnka o grubym dnie i wytapiamy na wolnym ogniu.

Do wytopionego boczku dodajemy drobno pokrojoną cebulę i czosnek. Całość przesmażamy, aż cebula się zeszkli. Dodajemy szczyptę soli i cukru.

Do przesmażonej cebuli i boczku wlewamy śmietankę i gotujemy na wolnym ogniu, aż śmietanka się zredukuje i lekko zgęstnieje. Doprawiamy do smaku solą i pieprzem.

Sos mieszamy z ugotowanym al dente makaronem i przekładamy na talerze. Całość możemy posypać startym serem.