Każdy poważny zamek musi być nawiedzany przez duchy, zjawy i inne widziadła. W tej historii pojawia się piękna księżna, która w mgliste, księżycowe noce majaczy wśród murów. Ma ona przesyłać namiętne pocałunki wszystkim mężczyznom, którym dane ją zobaczyć. Średniowieczna dama miała być zamurowana za życia w jednej z zamkowych wież przez swojego męża. Jeśli chcecie ją zobaczyć, musicie udać się do zamczyska Torrechiara.

Kilkanaście kilometrów na południe od Parmy (skąd kursują autobusy), krajobraz staje się pofałdowany, a zbocza niewielkich wzniesień pokrywają prywatne winnice. Zamku nie sposób przeoczyć. Dominuje nad okolicą, osadzony na najwyższym wzgórzu, z daleka przykuwa uwagę.

Fortyfikacja powstawała pomiędzy 1448 i 1460 rokiem, na zamówienie hrabiego Piera Marii II de’Rossi. W tym samym miejscu znajdowały się starsze o dwa wieki zabudowania obronne. Twierdza miała powstać jako rezydencja dla hrabiego i jego kochanki Bianci Pellegrini di Arluno. Wbrew powszechnemu mniemaniu, nazwa zamku nie pochodzi od imienia szlachcianki Chiary, lecz od słowa „torchiare„, które w parmeńskim dialekcie oznacza wyciskanie, przeciskanie i odnosi się właśnie do procesu produkcji wina.

Forteca składa się z trzech pierścieni murów, z których każdy posiadał własny system zwodzonego mostu. Otaczająca zamek fosa nigdy nie została wypełniona wodą. Miało to być konsekwencją rozkazu Piera Marii II, zgodnie z którym zwłoki wszystkich pragnących zdobyć mury miały siać postrach, a nie spoczywać pod wodą. Dominującą częścią zamku są jego wieże. Najwyższa z nich zwana jest wieżą Lwa, ku pamięci herbu rodziny Rossi.

Wnętrze zamku pozbawione jest eksponatów (część z nich znajduje się w zamku mediolańskim), ale kolejne komnaty i sale ozdabiają wyjątkowe freski. Te, znajdujące się na pierwszym poziomie południowo-wschodniej wieży, w kaplicy świętego Nikomedesa, są autorstwa Cesare Baglione, uznanego XVI wiecznego twórcy. W tej samej kaplicy, pochowano Piera Marię i Biancę Pellegrini.

Najsłynniejszą komnatą jest Sala d’Oro (Złota Sala), znajdująca się w wieży wysuniętej najbardziej na wschód. Przez lata była ona sypialnią Piera Marii Rossi i Bianci Pellegrini. Fascynujące, częściowo odrestaurowane freski pokrywają większą część murów, ukazując alegorycznie historię ich namiętnej miłości. Znajdujące się na sklepieniu wizerunki czterech postaci pielgrzyma miały zapewne być humorystycznym nawiązaniem do nazwiska pierwszej damy. Niestety, na początku XX wieku,  Pietro Cacciaguerra – ówczesny właściciel zamku, zerwał wszelkie złocenia pozbawiając komnatę pierwotnego przepychu.

Wśród zabudowań zamkowych znajduje się iście rycerska tawerna, serwująca bardzo dobre piwa, własnego wyrobu. Zasługuje na szczere polecenie.

Torrechiara jest miejscem wartym zobaczenia między innymi dlatego, że nie jest oblężona przez turystów. Mimo wczesnej pory zamknięcia kas (w okresie listopad-luty już o godz. 16) w ciągu dnia z łatwością można znaleźć spokojne miejsca na samotną kontemplację i obcowanie z historią. W państwie zadeptanym przez zwiedzających, fotografujących ludzików chcących odbębnić jak najwięcej zabytków i miejsc docenia się to podwójnie. Jeżeli komuś na tym nie zależy, wstęp w każdą pierwszą niedzielę miesiąca jest darmowy, a wtedy oczywiście bywa tłoczno.